برخی از پدران و مادران از مجاهدت فرزندانشان در طاعات و عبادات یا ترک گناهان توسط آنان می‌ترسند و هراس این را دارند که چنین رفتارهایی به غلو و تندروی منجر شود!
این ترس به سبب سه اشتباه در فهم طبیعت مشکل غُلُو برمی‌گردد:
اشتباه نخست: در فهم چگونگی به وجود آمدن غُلُو
غلو هرگز به سبب تلاش در راه دینداری و دوری از حرام به‌وجود نمی‌آید و اینطور نیست که فرد از تلاش در راه دینداری و دوری از حرام به تدریج به سمت غلو و تندروی برود! غلو یک اشتباه و اختلال در طرز تفکر و انحراف در رفتار است و چنین اختلالی همانطور که می‌تواند برای شخص پایبند به دین پیش بیاید به همان صورت برای کسانی که در گناه زیاده‌روی می‌کنند هم پیش می‌آید.
(ناگفته نماند که جریان سکولار با استفاده از این حربه سعی در تخریب جریان‌های مذهبی و مدارس دینی و مبارزه با کتب دینی دارد. مترجم)
دوم: اشتباه در شناخت وضعیت عبادی غُلات و تندورها
بسیاری از کسانی که وارد عرصهٔ غلو و تندروی شده‌اند نزد مردم به تدین معروف نبوده و بلکه بسیاری از آنان به خلاف آن شهرت داشته‌اند و در عبادت کوتاهی می‌کردند و ضعف دینداری‌شان آشکار بوده آنقدر که از ارتکاب حرام دوری نمی‌کردند و از حفظ قرآن و محافظت بر سنت‌ها دور بوده‌اند. (در موارد بسیاری افراد به شدت گناهکار ناگهان تغییر رویه داده و رو به تندروی و تکفیر مسلمانان آورده‌اند. بسیاری از این افراد در محیط غیر دینی و حتی در کشورهای غربی بزرگ شده‌اند ـ مترجم)
اشتباه سوم: در نظر نگرفتن اثر هدایت
هدایت به دست الله است که دل‌های بندگان را هر طور بخواهد می‌چرخاند و یکی از آثار آن توفیق بنده و حفظ او از فساد و غلو است.
اسباب هدایت بسیار است از جمله: مشغول داشتن نفس به عبادت و اعمال صالح و دلسوزی و تشویق به خیر و صبر بر آن و دعا و امید و حسن ظن نسبت به پروردگار.
بنابراین شکی در این نیست که طاعات ـ همهٔ طاعات ـ از اسباب محافظت بنده از هرگونه انحراف است. درنتیجه کسی که از انحراف فرزندش می‌ترسد باید نسبت به دینداری او توجه بیشتری نشان دهد نه آنکه او را از دین دور کند و محرومش سازد!
فهد العجلان ـ ترجمه: احمد معینی