عوفر ادیرت، نوسنده‌ی روزنامه‌ی هاآرتز پرده از سندی مهم از آرشیو «اسرائیل» مربوط به جنگ سال ۱۹۴۸ میلادی برداشته که زخم همچنان خونین این جنگ را بار دیگر به یاد می‌آورد.
در این سند تکان دهنده اعترافات برخی از اعضای گروهک‌های تروریستی صهیونیستی آمده که بیش از هفتاد سال پیش حمله‌ای را به هدف اشغال روستای مسلمان‌نشین دیریاسین واقع در مسیر قدس و تل ابیت انجام داده‌اند. این اعترافات پرده از قتل و مصادره‌ی اموال و جواهرات فلسطینیان و اعمال مجرمانه‌ی دیگری برداشته است.
هجومی که شبه نظامی‌های یهودی صبح روز نهم آوریل ۱۹۴۸ انجام دادند بخشی از حمله‌ی نظامی برای کنترل بر مسیر بیت المقدس بود که با شرکت ۱۳۰ جنگجو از گروهک‌های اِتسِل (هَ‌اِرگون)، اشترن و هاگانا رخ داد و به کشته شدن ۱۱۰ فلسطینی شامل زنان و پیران و کودکان انجامید.
یکی از شرکت کنندگان در این جنایت می‌گوید: «ما با دستکش حریر به آنجا نرفته بودیم بلکه وارد خانه به خانه‌ی آنها شدیم و در حالی که ساکنان می‌گریختند [بر روی آنها] مواد منفجره می‌انداختیم. در عرض چند ساعت نصف دهکده دیگر وجود نداشت».
او صحنه‌های سوزاندن اجساد فلسطینی‌ها پس از اشغال روستایشان را به راحتی توصیف می‌کند که چگونه سربازان صهیونیست اجساد را بر روی هم تلنبار کرده و همه را سوزاندند و سپس بوی اجساد را «کریه» توصیف می‌کند!
یکی دیگر از جانیان حاضر در این کشتار ادعا می‌کند اگر سه یا چهار کشتار دیگر همانند کشتار دیر یاسین انجام گرفته بود حتی یک فلسطینی در این سرزمین باقی نمی‌ماند و همه به لبنان و اردن و سوریه می‌گریختند.
وی احساس خود درباره‌ی آنچه در دیریاسین رخ داد را صرفا «کشتن» می‌داند و بیان می‌کند: سخت است آنچه رخ داد را دفاع از خود دانست.
بنابر آنچه از یائیر تسبان عضو سابق پارلمان «اسرائیل» و یکی از وزرای وابسته به حزب مرتص نقل شده، احتمال رسیدن هر لحظه‌ی صلیب سرخ به منطقه‌ی کشتار باعث شد آنان به سرعت آثار باقی مانده را پاکسازی کنند چون ممکن بود نشر تصاویر این واقعه به چهره‌ی جنبش صهیونیسم ضربه وارد سازد.
عوفر ادیرت در پایان می‌گوید: «چپ اسرائیل این کشتار را به جنایت نازی‌ها شبیه می‌داند و مورخ یهودی بنی موریس می‌گوید: این کشتار نتایج سیاسی و دموگرافی بلند مدتی را در پی داشت که مهم‌ترین آن گریز دسته جمعی مردم عرب از سرزمین‌هایشان بود».
الجزیره به نقل از روزنامه‌های یهودی در سرزمین‌های اشغالی